Een jongen in groep 6 die ik begeleid, kreeg er maar geen vat op. Hoe hij ook zijn best deed, hij bleef vele woorden verkeerd schrijven. Hij kreeg het maar niet helder waarom je bijvoorbeeld bomen schrijft en niet boomen. Of waarom je pannen schrijft en niet panen. En het was hem totaal onduidelijk hoe je bijvoorbeeld een woord als bureau schrijft. Ook al had hij dat woord wel een keer zien staan. Niet dat hij alles nu goed doet, maar na al een paar weken samenwerken is er een duidelijk verschil te zien. De woorden op de foto zijn niet de enige die hij na een effectieve oefening een week later in één keer goed schrijft. 
Hij maakte afgelopen week een woorddictee van zo’n 16 woorden. Hij had er 15 goed geschreven. Dat was nog nooit voorgekomen. Hij blij en ik natuurlijk ook blij.
Met twee technieken die ik inzet, help ik om beter te leren spellen. Samen met een kind (en incidenteel een volwassene) bekijk ik wat werkt en wat niet werkt. Dus dat ik goed zaken vraag en goed luister is ook heel belangrijk.
Hij weet nu dat er andere manieren van leren spellen bestaan. Dat wist hij niet. En hij snapt ook dat kinderen soms een manier nodig hebben die school niet aanbiedt. Ook dit was fijn voor hem om te weten.
En wat ik in het begin heel vaak zei – dat is niet meer nodig want hij weet het nu – is dat het met zijn slimheid niets te maken heeft. Dat hij niet aan zichzelf hoeft te twijfelen. En dat hij zich gewoon goed blijft voelen, hoe veel woorden hij ook verkeerd schrijft.
* Annette