Toen ik op een dag een middelbare school binnenliep om een project te bekijken, kwam een leraar naar me toe. Ik kende hem nog wel. Hij sprak me aan. Hij bedankte me voor hoe ik met hem omging, vele jaren geleden…………..
Nog vóór ik een onderwijsopleiding had gedaan om in het basisonderwijs les te kunnen geven, was ik bij de tussenschoolse opvang van een basisschool. Ik weet het nog wel: mij werd door een medewerkster verteld over de betreffende jongen. Die was lastig en moeilijk. En vertoonde geen goed gedrag. Woorden van deze strekking. En dit op een negatieve toon.
Tja, moeten ze mij over kinderen vertellen. In zo’n verhaal ga ik nooit mee. Nu niet en toen al niet.
Dit omdat ik gewoon *weet* dat mijn kijk op die jongen bepalend zou zijn. En mijn kijk is liefdevol.
Ik kan met mijn ogen wel waarnemen hoe een gedrag is, maar ik kijk met liefde naar kinderen. Ik kijk niet (alleen) met mijn ogen. Ik kijk met mijn hart. En dat is altijd al zo geweest.
De details weet ik niet meer. Ik weet zo al wel dat ik nooit negatief roepend, met een grote mond, straffend, onaardig, met een ‘ik zal het je wel eens even vertellen’-houding met hem ben omgegaan. Maar wel me altijd bewust zijnde van mijn woorden, mijn uitstraling, mijn eigen gedrag. Ik zal hem ongetwijfeld grenzen aangegeven hebben. Maar altijd met behoud van vriendelijkheid en liefde.
Dit was misschien al wel 15 jaar geleden.
En zo stond hij na al die jaren opeens voor me. Dankbaar voor hoe ik met hem was omgegaan. Want ik deed het anders dan anderen. Ik was anders. Hij had op latere leeftijd inzicht gekregen wat er met hem was. Dat verklaarde zijn gedrag. Ik vond het zo fijn wat hij me kwam vertellen. Ik werd daar heel blij van. Te weten wat ik voor hem betekend had. En dat hij speciaal naar me toe was gekomen om al die fijne woorden voor mij bestemd te zeggen. Hart-verwarmend. Tussen alles door had hij destijds dus gemerkt/gevoeld hoe ik met hem omging. En ik was natuurlijk blij voor hem dat het hem beter was gegaan door de inzichten die hij later gekregen had.
Wat ik ook begreep was dat wat ik voor hem had gedaan, mede zijn kijk zal hebben gegeven op de leerlingen die hij in zijn klas heeft. Bij zogenoemd moeilijk gedrag, zal hij nu ook verder kunnen kijken. Anders kunnen kijken. En daar naar handelen. En dat kunnen we doen voor elkaar. 
* Annette