We raakten onverwacht kortstondig met elkaar in gesprek. We stonden tegenover elkaar. Ik weet niet meer hoe het zo kwam dat ik het leuke jongetje van groep 3 zei: ‘Ik snap kinderen.’
Hij keek me verwonderd aan en antwoordde: ‘Hoe kan dat?!’ Zijn verwondering en zijn uitroep die vraag tegelijk was, deden mij weer verwonderen. ‘Dat had ik altijd al. Ik snap kinderen gewoon’, antwoordde ik. Meer uitleg had ik ook niet.
‘Oh’, was zijn reactie.
En daar stopte ons bijzondere gesprek.
* Annette