Al jarenlang zie ik veel kinderen in klassen geen punt achter een zin zetten. Weet je hoe dat komt?

.

.

.

.

.

Je zou kunnen denken dat dat aan de kinderen ligt. Ik denk niet dat dat zo is.

Ik zal je mijn gedachten hierover laten weten.

Ik denk dat het zó voor de hand liggend is dat er een punt achter een zin staat, dat er in klassen nogal ‘ns vergeten wordt om dit kinderen expliciet aan te leren.

En dat expliciet aanleren behelst ook een *voortdurende herhaling*. 100 keer. 200 keer. Zo lang als nodig is…

Dan is het ook de vraag hoe vaak kinderen een zin schrijven. Oefeningen betreffen vaak invuloefeningen van letters en woorden. Tja, dan is het zetten van een punt achter een zin niet aan de orde.

En dan is er nog wat. Áls kinderen dan een paar dicteezinnen schrijven, dan is het meestal zo dat die op 1 regel passen. Dan is het gemis van de punt niet zo goed waarneembaar en heb je er bij het lezen ook geen last van. Dan heb je er geen erg in. Dit geldt zowel voor het kind als voor de leerkracht.

Kijk nu dan eens naar onderstaande 4 dicteezinnen:

In de gang loopt de juf die roos is mooi rood doe de deur maar snel open als de kat gegeten heeft, gaan we weg

Leest zonder punten minder makkelijk hè? Punten geven structuur aan.

In te lezen teksten staan zinnen helemaal niet op 1 regel. In het begin op school nog wel, maar dan niet meer. Datzelfde geldt voor zelf te schrijven stukjes tekst.

Dus, maak van begin af aan maar een punt van de punt.

Laat je kind of kleinkind maar een zin schrijven. En kijk dan of de zin eindigt met een punt.

Zijn er nou meer wetenswaardigheden te geven? Ja, ik heb er nog heel veel meer. 😄

* Annette