Hoewel ik afgelopen donderdag niet op het speelplein hoefde te zijn, wilde ik er toch even naar toe. Voor het zonnetje. Met donker weg en met donker thuis zou dat het enige moment zijn.
Ik zette 1 stap buiten en met gesloten ogen genoot ik direct van de warme zonnestralen op mijn gezicht die door boomtakken heen kwamen.
Na een paar seconden opende ik mijn ogen en links kijkend zag ik op tientallen meters afstand een meisje dat een spurt inzette. Ik zag het gebeuren. Hardlopend kwam ze in mijn richting, nog geen idee hebbend.
Ze rende zo in 1 keer in mijn armen die ik direct openend om haar heen sloeg.
Allemaal in seconden na mijn stap buiten.
Een lang meisje, ik denk van groep 8. Ik kende haar niet.
We bleven zonder woorden een tijdje zo staan. Voor haar een warme en veilige plek. Dat snapte ik wel.
Een ander meisje kwam ernaast staan. ‘Huil je?’, vroeg ze aan het meisje in mijn armen. Het knappe meisje met een lieve uitstraling dat in mijn armen was, ging even een paar centimeter van me af om met een hand wat stille tranen onder haar ogen weg te halen. Daarna kwam ze weer terug in mijn armen.
‘Blijf je op school? We willen dat je de musical ziet’, vroeg het meisje dat erbij stond. Dit vroeg ze al eerder. Met andere meisjes erbij. Ver-wonder-d had ik die vraag toen al gehoord. Deze kinderen kennen me alleen van kleine momenten van in school rondlopen en van wekelijks een kwartier op het schoolplein. En dat maar gedurende 2 dagen.
Maar ja, soortgelijke reacties kreeg ik op mijn eerdere school ook al van achtstegroepers, waarvan ik dacht dat ze me niet (goed genoeg) kende. Misschien las je mijn eerdere bericht hierover.
De kinderen zien meer en voelen meer dan je denkt.
Ik haalde een arm weg en bleef nog even met een arm om haar heen een beetje met het andere meisje praten. Tot het moment dat we elkaar loslieten.
Alles klopte. Ik was er precies op het moment dat ik juist dit meisje kon geven wat het zó nodig had. We hadden geen woorden nodig.
* Annette