Kleine kindertjes zie ik door mijn raam naar mij kijken en even later gaat de voordeurbel. Twee kleine meisjes staan vooraan en een nog kleiner jongetje erachter.
‘Dit is een gelukssteen’, zegt het linker meisje vol overtuiging tegen mij terwijl ze de steen in haar handje laat zien. Ze vraagt of ik de gelukssteen wil in ruil voor fruit.
‘Een gelukssteen’, zeg ik met een lach. ‘Is dat zo?’, vraag ik als ik het meisje onder haar kinnetje kriebel. ‘Ja’, zegt ze. ‘Is dat zo?’, herhaal ik bij nummer 2. En weer klinkt het van ja. Hetzelfde ritueel herhaal ik bij het jongetje. Lachend bevestigt hij.
Daar kan ik niet tegenop.
Ik loop naar binnen en pak een lekkere banaan.
‘Je zegt dat het een gelukssteen is’, zeg ik tegen het eerste meisje. ‘Ja, als je het zegt, dan is het zo’, laat ik weten als ik weer terug bij de voordeur ben.
Ik geef de banaan en ik krijg de gelukssteen.
Kijk, zo kan het gaan. 🙂
{Omdat ze alle drie zo klein zijn en ik er niemand bij in de buurt zie, voeg ik er nog wat woorden aan toe die mij van toepassing en helpend lijken.}
Het is een prachtige platte steen. Met Goud. Ik hou van goud.
De steen ligt nu op de tafel waar ik van alles schrijf….
* Annette